‘Ik zoek mijn prins op het witte paard’ - gelezen op een datingsite. Echt waar. De prins op het witte paard, waar heb ik dat meer gehoord? Het moet al een flinke tijd geleden zijn. Ergens in de vorige eeuw of zo. Tegenwoordig denk je bij de prins op het witte paard eerder aan omhooggevallen nieuw-geld terroristen in Hummers of andere glossy PCHooft-tractors die de ranglijst van de Quote 500 bestormen. Of aan fame-seeking loverboys die de mythe handig exploiteren en de Cinderella’s laten dansen naar hun pijpen voor de poen.
Fabeltje van het ogenblik
De dames van de datingsites zoeken er nog altijd naar: de prins op het witte paard. Het lijkt de meest hardnekkige mythe in matingland. Bijna net zo hardnekkig als het sprookje dat er van uitgaat dat mannen bij het zien van een naaktfoto van iemand van de andere sekse allereerst naar de tieten en de kut loeren en pas daarna de vrouw zelve in de ogen blikken. Diezelfde ranzige mythe gaat ook uit van de veronderstelling dat vrouwen bij het zien van een naaktfoto van iemand van de andere sekse eerst devoot naar de oprechte oogopslag kijken, dan een hele tijd niks en dan misschien een sluikse knipoog naar de genitaliën.
De hoer Madonna
Jawel, dat had je dus gedacht. Het blijkt na uitvoerig testen [1] precies omgekeerd te zijn. Vrouwen checken eerst de geslachtsdelen en mannen checken eerst de ogen. Tenminste wanneer de test zo uitgevoerd wordt dat liegen onmogelijk is. Want vrouwen liegen over hun instinctieve impulsen [2] en hebben er dus sedert mensenheugenis alle belang bij dat de culturele mythe in zijn oervorm: ‘de man die op vlees uit is en de vrouw die naar het karakter kijkt’, dat die mythe in stand wordt gehouden. Nu zal elke doorgewinterde hardcore feministe onmiddellijk opstaan en roepen dat vrouwen geleerd hebben over hun lusten te liegen omdat mannen hen eeuwenlang onderdrukt hebben en er óf hoeren óf gezeglijke moedertjes van hebben gemaakt. Toch lijken de onwillekeurige oogbewegingen van beide seksen eerder een veel meer voor de hand liggende verklaring te hebben in onze evolutionaire komaf. Ook daar is onderzoek naar gedaan. Door evolutiebiologen. Vrouwen zouden genoodzaakt geweest zijn een snelle, maar afgewogen genetische selectie te maken voordat de paring het genenmateriaal van de man zou voegen bij het hare. Mannen daarentegen hadden meer belang bij het in luttele seconden afvinken van de ‘zorgbekwaamheid’ van de aanstaande moeders van hun kinderen. Beide lange termijndoelen lijken de oogbewegingen te verklaren die diep in ons geworteld zijn gebleven en lust heeft daar maar heel zijdelings mee te maken. Lust en de finetuning van al onze zintuiglijke genoegens kwam pas veel later. Toen we ‘beschaafd’ werden.
[1] Oogbewegingen Amerikaanse psychologen van Emory University en Indiana University deden dit ‘eye-tracking’-onderzoek. Daarin werden de oogbewegingen gevolgd van mannen en vrouwen die keken naar plaatjes van heteroseksuele orale seks of geslachtsgemeenschap. De vrouwen keken sneller, langer en met een grotere accuratesse naar de geslachtsdelen in beeld dan de mannen. Die hadden juist meer oog voor gezichten, vooral dat van de vrouw, zo rapporteren de onderzoekers in het tijdschrift Hormones and Behavior.
[2] Liegen om bestwil (Bron: ABC.net, ThisisLondon/ZQCentral.com 2003) Terwijl mannen graag opscheppen over hun prestaties in bed, zijn vrouwen juist opzettelijk veel te bescheiden over hun seksleven. Ze liegen er over. In werkelijkheid hebben vrouwen gemiddeld echter net zo'n lange waslijst met bedpartners als mannen. Vanaf de jaren zestig worden er polls gehouden over het seksleven van mannen en vrouwen. Voor een onderzoek van het Journal of Sex Research werden 96 mannen en 105 vrouwen ondervraagd. Tijdens het onderzoek kregen sommige mannen en vrouwen te horen dat hun antwoorden anoniem zouden blijven, anderen werd verteld dat de antwoorden werden getest aan de hand van leugendetectors. Uit het onderzoek (en uit andere polls) kwam naar voren dat vrouwen hun liefdesleven romantischer afschilderen dan het in werkelijkheid is. Niet alleen liegen vrouwen over het aantal partners waarmee ze het bed delen, ook voegen ze wat jaartjes toe aan de leeftijd waarop ze worden ontmaagd en zijn ze onwaarachtig over masturbatie en het kijken naar pornografie. ‘Seks met jezelf’ zouden ze niet interessant vinden. Wanneer de onderzochte vrouwen echter te horen kregen dat hun antwoorden aan de hand van leugendetectors werden getoetst, bleken ze opeens een stuk eerlijker en openhartiger. Vrouwen liegen over het aantal sekspartners omdat ze nog altijd bang zijn om voor ‘hoer’ te worden uitgemaakt. Dat gevoel is zo sterk, meldden de onderzochte vrouwen, dat ze nog steeds niet eerlijk durven uit te komen voor hun seksgedrag.
Meer, meer
De constatering op zichzelf vraagt om nadere uitleg. Hoezo zijn vrouwen onwaarachtig over hun seksleven? Wie denk ik wel dat ik ben dat ik een hele gender zomaar even genitaal mag knippen en scheren? De ‘onwaarachtigheid’ (zeg maar Eva’s aandeel in de erfzonde uit het paradijs) ligt natuurlijk besloten in de mogelijkheid dat vrouwen een orgasme kunnen veinzen. Wel eens man zien faken? Vier van de tien vrouwen speelt dat spelletje tegenwoordig nog altijd. Twintig jaar geleden was dat aantal veinzende vrouwen nog vele malen groter, maar daarbij dient opgemerkt te worden dat ruim veertig jaar geleden het hele bestaan van een vrouwelijk orgasme voor de meeste vrouwen (en vrijwel alle mannen) totaal onbekend was. Er is dus veel gebeurd sinds het eerste McKinsey rapport en vrouwen zijn in snel tempo vertrouwd geraakt met een nieuw ontdekte seksualiteit. Toch blijft dus zelfs vandaag 39% een orgasme veinzen. Waarom vraag je je af. Ook daar zijn verschillende hypothesen over onderzocht. Het lijkt dat veinzen de vrouwen de mogelijkheid geeft te blijven denken dat ze geweldige minnaressen zijn. Dus net doen alsof de seks geweldig is, maakt dat je van jezelf kunt denken dat je goed vrijt? Het is een dubbele onwaarachtigheid als je het mij vraagt. Verder is het ook zo dat vrouwen veinzen zodat het hele gedoe maar in een wipje is afgelopen. Dat is de categorie die het geen biet interesseert of ze een goede minnares zijn of niet, maar die de daad vooral beschouwt als een verplicht nummer dat kan worden afgeraffeld. Een kleine groep die veinst, geeft aan dat ze door te faken hun partner het gevoel willen geven dat hij een geweldige minnaar is. Ze willen hem althans niet uit de droom helpen. Ze doen het deels uit consideratie voor de sneue man zelf, maar voor een ander deel ook uit eigenbelang: een echtgenoot die weet dat zijn vrouw weet dat hij er in bed maar bar weinig van bakt, is niet te genieten in de dagelijkse omgang.
Als een meisje nee zegt
De onwaarachtigheid van de motieven van fakende vrouwen is opvallend. Één kluwen van redenen achter redenen en verborgen motieven. Daar komt nog iets bij. De campagne uit de jaren tachtig van de vorige eeuw: ‘Als een meisje nee zegt, dan bedoelt ze ook nee!’ was ergens voor nodig. Ik zeg dat niet snel van Postbus 51 geleuter, maar in dit geval is het correct. Naast het feit dat mannen door de bank genomen nog steeds egocentrische ongevoelige horken zijn met endocriene jeuk die ze niet anders lijken te kunnen articuleren dan met de oerkreet, waren er blijkbaar ook meisjes die als ze ‘nee’ zeiden ‘ja’ bedoelden. De types die speelden dat ze ‘hard to get’ waren in plaats van de types die ‘zu haben’ waren. Er was in elk geval sprake van een schemergebied, een niemandsland waarin de vrouwen ‘onleesbaar’ leken. Het spel van aantrekken en afstoten in plaats van aftrekken en aanstoten. De plagerige fleurt, het pruilmondje op de zedige kuisheidgordel, het Lolita-toontje, de smachtende blik die slechts wilde ‘knuffelen’. Kennelijk is de onduidelijkheid, de onwaarachtigheid, het niet zeggen wat je bedoelt een deel van de verleidingsriten, het arsenaal van vrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten