Every year, I eagerly anticipate the (Belgian) classics, yet they seem to
pass by in the blink of an eye. Here are a few images I've chosen from *E3
Hare...
zondag 14 augustus 2011
donderdag 11 augustus 2011
THE RUNELORDS
De teaser
Elke fantasyserie moet iets hebben waar je als lezer compleet verslingerd aan raakt. The One Ring in ‘Lord of the Rings’ is zoiets. De ring heeft een verslavend potentieel, het kleinood is begerenswaardig en destructief tegelijkertijd…my precious. Alles draait om de ban van de ring. In ‘The Wheel of Time’ is het dat controversiële channelen en de wijze waarop Robert Jordan het fenomeen uitbouwt, zodat je er als lezer op bijna pathologische wijze door gebiologeerd raakt. ‘A Song of Ice and Fire’ heeft ‘The Wall’, de muur van ijs die werelden gescheiden houdt en waarvan de verdediging een ondankbare en grimmige taak is. Die muur, zowel de enormiteit ervan als de symboliek, maakt dat je als lezer (alle gekonkel om de Iron Throne door de adelijke families van Westeros, The North en The South ten spijt) wilt weten of het de mens gegeven is het kwaad buiten de deur te houden en ten koste van wat.
Horror
Er is een fantasyserie die het ingrediënt waardoor je gebiologeerd raakt en verder wilt lezen, heeft ontwikkeld tot een ‘beschamende economie’. Zo gruwelijk en zo eng is op de keeper beschouwd deze vorm van misbruik in de serie uitgewerkt dat ik er lang onrustig van was. Ik heb het over ‘The Runelords’ van schrijver David Farland.
Zijn feodale maatschappij van de continenten Rofehavan, Inkarra, en Indhopal stoelt op het brandmerken van onderdanen en horigen. Het brandmerk in kwestie is een ijzer in de vorm van een runeteken. Brandmerken doet ongelooflijk pijn. ‘Faciltators’, prevelende magiërs die het gloeiende bloedijzer hanteren, zorgen voor een opmerkelijke overdracht van talenten tijdens de ceremonie van schroeiend vlees. Met het runeteken gebrandmerkte onderdanen geven een schenking van een bepaalde eigenschap. Ze schenken schoonheid, kracht, doorzettingsvermogen aan hun heer of dame. Of ze schenken gezichtsvermogen, stemgeluid, gehoor. Wat ze schenken zijn ze kwijt. Iemand die zijn gezichtsvermogen schenkt wordt blind, iemand die uithoudingsvermogen of kracht schenkt wordt een bedlegerig wrak. In de heer of dame stapelen de schenkingen zich op. Maar alleen zo lang als de schenkers in leven blijven. Een heer met twintig schenkingen van ‘kracht’, raakt alles kwijt als zijn rivaal de zwaar beschermde burcht die is volgestouwd met zijn kreupele onderdanen weet te vinden en hen allen uitmoordt.
The Voice
De heer Raj Ahten van Indhopal heeft ontelbare schenkingen van schoonheid, kracht en stem. Zijn stem, The Voice, veelvoudig versterkt door alle schenkingen, is onweerstaanbaar. Tegenstanders leggen huilend de wapens neer als hij fluistert. Maar Ray Ahten is geen lieverdje. Eerder het vleesgeworden kwaad. Gaborn Val Orden moet het tegen hem opnemen. Gaborn heeft twijfels over het verkrijgen van schenkingen door zijn onderdanen te brandmerken. Maar hij zal wel moeten. Of is er een andere weg?
David Falrand introduceert Gaborn Val Orden als de nieuwe Earth King. 'Erden Geboren' was de eerste menselijke Earth King. De naam is veelzeggend. Een Aardkoning, een geboren groene denker die zijn krachten put uit de aarde zelf en al wat groeit. Maar de aarde is niet alleen maar vruchtbaar, lieflijk en paradijslijk. O nee. Onder de grond roeren zich de Reavers, intelligente wormreuzen met een ingewikkelde maatschappij en met trek is al wat menselijk is.
De serie
Acht boeken verschenen er inmiddels in de serie The Runelords. Het wachten is op het negende en laatste boek: ‘A Tale of Tales’. De schaamtevolle economie van de schenkingen door brandmerken is het meest compleet uitgewerkt in het eerste boek: ‘The Sum of All Men’, waarin we leren hoe heren meer dan de som der delen worden.
dinsdag 9 augustus 2011
THE WHEEL OF TIME
Beetje toveren
Robert Jordan (1948-2007), auteur van de overweldigende fantasyserie ‘The Wheel of Time’ behoort without a shadow of a doubt tot de allergrootste schrijvers in het genre. Het epos ‘The Wheel of Time’ kent een verbluffende massa fans en volgelingen, waaronder ikzelf. Geweldig aan de boeken van Jordan is, naast de overtuigende schildering van een veelheid van zeer grondig uitgewerkte culturen, landen en talen, de werkelijk vileine metafoor van het fenomeen ‘channeling’ dat door heel de serie een rol van grote betekenis speelt.
Channelen kan niet iedereen. Het is een soort vervuld raken van onvermoede krachten, samengebald in energiebundels waarmee verdraait veel kan worden bereikt als je er wat handigheid in krijgt. Je doet het door te tappen van de bron, the True Source. Je ‘omarmt’ die bron, tenminste als je er een beetje aanleg voor hebt. Er zijn twee versies van de bron: saidar en saidin. De eerste is voorbehouden aan vrouwen, de tweede aan mannen. Maar saidin is een besmette bron. Hoe dat is gekomen, is een verhaal op zich. Feit is dat mannen koste wat het kost weerhouden moeten worden van het channelen met saidin. Mannen maken er een potje van en roepen destructieve krachten op. Door wie moeten de mannen van die verboden vrucht worden weggehouden? Door in congregaties georganiseerde channelende vrouwen, zeg maar een hele orde van super-Jomanda’s, de nonnen van Tar Valon, de Aes Sedai. Aes Seadai doden, martelen en kwellen om bestwil mannen die kunnen channelen en als ze niet doden dan ‘stillen’ ze de betreffende vent wel. To still heeft in de verhalen van Jordan wel wat weg van mentale castratie. De konkelende congregatiepolitiek van de Aes Sedai is door Jordan zo treffend uitgewerkt en verwoord, dat je als lezer niet anders kunt dan parallellen trekken met het gewone leven.
De nonnen van Tar Valon dragen een 'Great Serpent Ring', gemodelleerd naar een slang die zichzelf in de staart bijt, de 'ouroboros'. Één van de oudste mythische symbolen ter wereld dat de cyclische voortgang van de tijd verbeeldt. Ook een slangmotief dat we terugvinden in het paradijs by the way.
Matriarchaat
Laat er nou ook een machtige zeevarende natie zijn, de Sanchean, die een rijke traditie kent in het gijzelen en onderwerpen van vrouwen die bekwaam zijn in het channelen. De matriarchale Sanchean hebben een geheel eigen missie in de complexe verhaallijnen van ‘The Wheel of Time’, uitmondend in het onderwerpen van grote groepen Aes Sedai door ze een metalen kraag met ketting om te doen. De kraag heet in de oude taal van de Sanchean (hoe kan het anders) een a’dam. Lachen.
Het is maar één van de psychologisch zeer overtuigend uitgewerkte magische-machinaties waarmee het plot van 'The Wheel of Time' is verrijkt. Jordan is een meester in het vertellen van een dik verhaal, met plannen achter plannen. The plot thickens....
De hele reeks in beeld:
New Spring
The Eye of the World
The Great Hunt
The Dragon Reborn
The Shadow Rising
The Fires of Heaven
Lord of Chaos
Crown of Swords
The Path of Daggers
Winter's Heart
Crossroads of Twilight
Knife of Dreams
The Gathering Storm, voltooid door Brandon Sanderson
Towers of Midnight, voltooid door Brandon Sanderson
A Memory of Light, moet nog verschijnen
Kassa
Jordan overleed in 2007 terwijl hij werkte aan het laatste boek in de serie. Hij liet zoveel mogelijk notities achter zodat een andere auteur zijn werk zou kunnen voltooien. Na zijn dood koos zijn weduwe Brandon Sanderson uit om 'The Wheel of Time' te voltooien. Sanderson heeft drie boeken nodig om de serie te voltooien. Er zijn geluiden die menen dat het rekken van het plot uitsluitend de kassa dient. Fans maakt het weinig uit, die willen niet dat de serie ophoudt. Boek 12 en 13 zijn inmiddels verschenen. Het wachten is op het laatste deel, boek 14, 'A Memory of Light'. En dan de film natuurlijk.
Fantrailer voor 'The Wheel of Time'. Sinds 2008 heeft Universal Pictures de rechten in handen.
Kwaliteit en kwantiteit
'The Wheel of Time' combineert met grote vaardigheid elementen uit de Europese en Aziatische mythologie. Het werd ook gedeeltelijk geïnspireerd door Leo Tolstoys War and Peace. De serie verwierf bekendheid en won prijzen vanwege de grootse, epische opzet, de gedetailleerdheid en de goed ontwikkelde magische symboliek, maar ook door het grote aantal complexe verhaallijnen en karakters. Acht van de dertien inmiddels verschenen delen bereikten de top van de New York Times bestsellerslijst. In augustus 2008 waren er van 'The Wheel of Time' wereldwijd al meer dan 44 miljoen exemplaren verkocht. Een ongekend aantal. Naast de boeken verscheen er ook een computerspel, een roleplaying game en een muziekalbum.
maandag 8 augustus 2011
Game of Thrones
De meeste personages in de boeken van Martin zijn menselijk, maar door de serie heen worden ook andere rassen voorgesteld, zoals de koude en genadeloze Anderen, de wildlings en de reuzen die ver achter de muur in het Noorden leven en de draken uit het Zuiden. Er zijn drie verhaallijnen in de serie: de oorlog om de Troon van Westeros tussen verschillende adellijke families; de groeiende dreiging van de Anderen en de bescherming van de muur in het Noorden en de ambities van Daenerys Targaryen, moeder van draken, de verstoten dochter van een koning die vijftien jaar eerder werd vermoord en nu de troon van Westeros wil opeisen.
De trailer van 'Game of Thrones'.
Wie de boeken van Martin in het Engels heeft gelezen, of leest, wordt niet teleurgesteld bij het bekijken van 'Game of Thrones'. Karakterollen overtuigen, landschappen, sets en effecten: het is allemaal heel professioneel gemaakt. Het epos A Song of Ice and Fire bestaat vooralsnog uit vijf boeken. Boek 6 en boek 7 moeten nog verschijnen.
1. A Game of Thrones
2. A Clash of Kings
3. A Storm of Swords
4. A Feast for Crows
5. A Dance with Dragons
6. The Winds of Winter
7. A Dream of Spring
zaterdag 6 augustus 2011
STUKJES SINGLE [8]
Vreemdgaan is van alle tijden. We denken te weten hoe mannen zich gedragen voor, tijdens en na het overspel. Maar ook vrouwen lijken vaker vreemd te gaan zonder spijt dan over het algemeen wordt aangenomen. Het aantal vrouwen dat vreemdgaat is bovendien veel groter dan we doorgaans willen geloven. Niet zo heel vreemd overigens, want voor elke man die vreemdgaat, is een vrouw nodig om het te laten gebeuren.
Zoete wraak
Twee babbelglossies, Celebrity en Top Santé, onderzochten in 2007 gelijktijdig wat hun lezeressen van vreemdgaan vinden. Van de Celebrity-lezeressen is 45% wel eens vreemdgegaan en van de gemiddeld iets oudere Top Santé-lezeressen zegt 22% wel eens vreemd te gaan. Ruim 1400 dames reageerden op de enquête van Top Santé. Van de 22% die toegeeft vreemd te gaan, heeft tweederde geen spijt. Opmerkelijk is dat 91% van de lezeressen wel vindt dat overspel niet kan. De redenen die de dames opgeven voor hun vreemdgaan:
• een doodgebloede relatie;
• een vonk die overslaat;
• wraak nemen op hun man die eerder is vreemdgegaan
Puur voor de seks
Aan de enquête van Celebrity deden zo'n 1500 vrouwen mee. Van hen zegt 45% wel eens vreemdgegaan te zijn. 60% van de Celebrity-lezeressen hanteert daarbij als motto: wat niet weet, wat niet deert. Toch wil 86% het wel graag weten als de eigen vaste partner vreemd zou gaan. De dubbele standaard. De redenen die de gemiddeld wat jongere dames van dit blad (tussen de 20 en de 30 jaar) opgeven voor hun vreemdgaan:
• puur voor de seks (33%);
• omdat de relatie niet veel meer voorstelt (46%);
Vreemdgaan is niet okee
Jongere vrouwen lijken dus makkelijker vreemd te gaan dan oudere. Maar helemaal betrouwbaar is die uitspraak natuurlijk niet. Net als de beide enquêtes overigens. Wel opvallend is dat in beide leeftijdsgroepen de vrouwen die vreemdgaan van zichzelf goedkeuren dat ze het doen, maar de partner zou dumpen als die vreemdging. 57% van de Celebrity-lezeressen zou de relatie zonder pardon verbreken als blijkt dat de ander vreemdgaat, van de Top Santé-lezeressen doet 55% dat. Alle cijfers op rij:
Wat niet weet, wat niet deert
Seksblog heeft een soortgelijke enquête uitgevoerd op internet onder mannen en vrouwen. Bijna 3500 mensen stemden op de poll van deze website. Volgens 32% van de stemmers is buiten je relatie met iemand naar bed gaan, iets dat ‘je kan overkomen’. 30% van de stemmers vindt dat een relatie betekent dat je voor altijd seksueel trouw blijft aan een persoon. 18% gaat stiekem vreemd en vindt dat de eigen partner het niet hoeft te weten als je eens buiten de deur vrijt. Vreemdgaan mag, vindt 10% als de ander het maar weet of als je daar samen in de relatie (ooit) iets over hebt afgesproken (8.9 %).
STUKJES SINGLE [7]
De meisjes van Verkade zitten te soppen. Het is de meest veelzeggende en onsmakelijke reclame van het koekjesmerk. Niet gezien? Drie inpakmeisjes van Verkade zitten in de kantine aan een kopje thee waarin ze een koekje dopen. Dat is iets dat Nederland al ruim een eeuw doet en daar wil Verkade ook in de eenentwintigste eeuw graag reclame voor blijven maken. Een kittige bedrijfsleidster duwt een loodgieter het toneeltje binnen. De loodgieter ziet er uit als zo’n stripper van de Chippendales en helemaal niet zoals een loodgieter er doorgaans uitziet. ‘Mmm, lekker’, zeggen de meisjes van Verkade tegelijk. Koekje of loodgieter? Lijkt me wel duidelijk. De bedrijfleidster duwt de loodgieter vooruit met de woorden: ‘Dáár lekt het’. Zodat de hunk zonder hersens maar niet zal denken dat de drie meisjes ‘lekken’. Als de bedrijfstante even later weer langs de drie grietjes loopt, merkt ze spottend op: ‘Zitten we lekker te sssoppen dames?’ Dat werkwoord ‘soppen’ wordt net iets te nadrukkelijk gezegd. Er komt een soort tweede loodgieter binnen, hunkstyle, maar dan nog blonder. Een reserveloodgieter zeg maar. ‘Nou, ook lekker’, zeggen de drie meiden weer. En dan sluit het spotje af met zoiets als dat de meisjes van Verkade 'weten wat ze lekker vinden'. Ja, ja.
Het clipje dat Verkade van de oorspronkelijke reclame op YouTube laat zien is ingekort. Even smakeloos maar korter.
Male cast? Koekmale
Er is van alles vreselijk mis met deze reclame. En met de samenleving die dit wel een aardige commercial lijkt te vinden. Laten we de scène eens omdraaien. Er zitten drie inpakkers van Verkade wijdbeens en in lichtgrijze joggingbroeken aan het bier. Dan komt er een gekostumeerde bedrijfsleider binnen die een extreem kortgerokt schoonmaakstertje met stoomstofzuiger voor zich uitduwt. Het schoonmaakstertje wordt gespeeld door Georgina Verbaan, waarvan we inmiddels beyond a shadow of a doubt weten dat haar borsten echt zijn volgens zo’n beetje elke zichzelf respecterende tabloid. ‘Wauw, lekker’, zeggen drie kerels tegelijkertijd. Biertje of schoonmaakstuk? Lijkt me klip en klaar nietwaar? Het maatpak duwt de sanitaire stripster vooruit met de woorden: ‘Dáár moet je zuigen’. Zodat de babe zonder brains maar niet zal denken dat die drie kerels gezogen moeten worden. Als de bedrijfsleider even later weer langs de drie bierdrinkende mannen loopt, merkt hij spottend op: ‘En schuimt het vvvoorvocht al?’ Dat zelfstandig naamwoord ‘voorvocht’ krijgt een veel te vette ‘v’ mee. Er komt een tweede, Aziatische hulpdame in de huishouding binnen, babestyle maar dan nog geiler. ‘Mmm, ook heel lekker’, brommen de drie jongeheren op rij. En ook nu weer sluit het spotje af met de kreet dat de jongens van Verkade weten wat ze lekker vinden. Jawel.
Haar bronst
Je mag drie keer raden hoe lang de omgekeerde versie van deze commercial op de Nederlandse televisie vertoond zou mogen worden. Zo kort ja. Maar als we meisjes zien soppen dan komen de spindokters van de STER er mee weg. Waarom? Vanwege wat recent door een Beatrijs Ritsema wel de ‘verwijving’ van de samenleving is genoemd. Een soort slap en impotent aftreksel van de tweede feministische golf uit de begin jaren zeventig van de vorige eeuw. In deze zogenaamd vrijmoedige staat van de ‘Rozegeur en Wodka-Lime’-vrouw van vandaag mag het visualiseren van en het zinspelen op de seksuele opwinding van ‘meiden’ ineens een stuk openbaarder, grover en dubbelzinniger dan twintig jaar geleden nog denkbaar zou zijn. En ook een stuk platter dan de politiek correcte wijze waarop we het libido van de man tegenwoordig nog in beeld mogen brengen. We noemen het een verworvenheid. Zelfs hele groepen vrouwen noemen dit ‘winst’. Het komt niet in hen op dat ze net zo stereotiep en stigmatiserend worden geportretteerd als hun mannelijke evenknieën. En het lijkt ze niet te deren dat ze ronduit vulgair zijn. Met bubbels. Ze zijn gewoon lekker geil en soppen al op hun stoel bij de aanblik van een ingepakte loodgieterslul. Tiete-kont-tiete-kont-tiete-kont jaja. ‘Kopje koffie glazenwasser?’ ‘Koekje erbij?’ Kennelijk verkeert een hele generatie jonge zelfbewuste, werkende vrouwen in een van mannen afgekeken bronst en moeten we daar vooral heel erg veel van horen en zien.
vrijdag 5 augustus 2011
STUKJES SINGLE [6]
De pornofilm is nog altijd het bastion van presterende mannetjes en neembare vrouwtjes, al lukt het de laatsten om met wat acteerlessen in een workshopje hier en daar steeds duidelijker te articuleren wat ze lekker lijken te vinden - met het f-woord in vrijwel elke uitroep. Fuck! Da’s method-acting meat-style. Even een treurige observatie over het échec van elke pornofilm?
Het recept: aan het einde van negen van de tien voorspelbare reeksen driloefeningen in een x-rated filmpje moet de man klaarkomen. Je zou willen dat zoiets eens niet hoefde. Maar het leven van een ster is anders. Teneinde het hoogtepunt te bewerkstelligen, zal hij treurig en tandenknarsend langdurig aan zijn lul staan rukken. Als het dan uiteindelijk lukt om met zijn geheel eigen techniek (en een dosis coke) het orgasme te produceren waarop de cameraman heeft gewacht, dan sjort de faun brullend zijn goedje over het bij voorkeur stevig in de greep gehouden hoofd van de vrouw. Dubbele treurnis alom. Het orgasme kan in de pornowereld nog slechts bij hoge uitzondering door een vrouw bij de man worden opgewekt. Maar omdat mannen helaas niet net als vrouwen kunnen faken [1] [2], moeten de heren pornoacteurs de hand wel aan zichzelf slaan. Dat ze daarmee letterlijk ongelooflijk voor lul staan, wordt verbloemd door (1) het gebrul en (2) het met kennelijk fysiek overwicht in de ijzeren greep houden van het vrouwenhoofd dat het te plengen zoenoffer zodadelijk mag ontvangen. Een sneue vertoning die door La Cicciolina (Ilona Staller) en de Amerikaanse kunstenaar Jeff Koons in een serie gepimpte pornofoto’s onder de titel: ‘Made In Heaven’ tot veelbesproken kunst werd verheven in 1992. In de fotoserie ‘Made In Heaven’ plengt Koons inderdaad ook zijn streepje melkachtig vocht heel bestudeerd over en langs de bloedrode lippen van de als heilige maagd opgemaakte en neergevleide La Cicciolina. De laatste was al een Italiaans pornosterretje van enige faam en grote buste nog voordat Koons haar trouwde. Staller trouwde met Koons in 1991 en het publiekshuwelijk liep als snel op de klippen. Die trouwerij was het zoveelste kunstproject van de totaal ongrijpbare en verontrustend succesvolle kunstenaar. Dat in musea voor moderne kunst overal ter wereld hele drommen bezoekers zich besmuikt hebben staan te vergapen aan zo’n eendimensionale pornografische fotoserie is overigens het zoveelste bewijs dat het sprookje van de kleren van de keizer nergens zoveel opgeld doet als in de beau monde van de kunst, de mode en de porno.
[1] Meer dan 1 op 3 (35%) beweert bij elke seksuele gemeenschap een orgasme te bereiken; bij mannen is dat 45%, bij vrouwen 17%. Meer ervaren minnaars hebben meer kans op orgasmen bij seksuele gemeenschap: bijna de helft van de 35-plussers (48%) beweert iedere keer een orgasme te bereiken, tegenover minder dan 1 op 3 (32%) in de groep van 16 tot 20 jaar. Italianen komen het meest in aanmerking voor een orgasme bij elke vrijpartij (61%), gevolgd door de inwoners van Servië en Montenegro (56%) en de Macedoniërs (54%). Meer dan 1 op 10 Chinezen (11%) heeft nog nooit een orgasme gehad; ze worden gevolgd door de Finnen (10%), Indiërs en Zweden (beide 8%). Een kwart van alle respondenten heeft de voorbije 12 maanden een orgasme voorgewend; er is hier echter een groot verschil tussen de seksen: bijna 4 op 10 vrouwen (39%) veinst een orgasme tegen 17% van de mannen. De Macedoniërs en inwoners van Servië & Montenegro komen seksueel het best aan hun trekken: 82% heeft geen behoefte aan het veinzen van een orgasme; ze worden gevolgd door de Kroaten, Hongaren en Italianen (75%) (Uit: de Durex Survey 2004 – een mondiaal seksonderzoek)
[2] Erin Cooper van de Amerikaanse Temple University, onderzocht 366 vrouwen van 18 tot 32 jaar die toegeven weleens een orgasme te faken, Hij ondervroeg ze over hun seksuele gewoonten, redenen om te faken en hun intimiteitgevoelens voor hun partner. Een op de vijf vrouwen veinst weleens een orgasme. De meeste vrouwen houden hun partner voor de gek omdat ze ‘bang zijn voor intimiteit’ of omdat ze onzeker zijn over hun seksuele prestaties. Sommige vrouwen faken hun hoogtepunt om ‘het maar achter de rug te hebben’.
woensdag 3 augustus 2011
STUKJES SINGLE [5]
‘Ik zoek mijn prins op het witte paard’ - gelezen op een datingsite. Echt waar. De prins op het witte paard, waar heb ik dat meer gehoord? Het moet al een flinke tijd geleden zijn. Ergens in de vorige eeuw of zo. Tegenwoordig denk je bij de prins op het witte paard eerder aan omhooggevallen nieuw-geld terroristen in Hummers of andere glossy PCHooft-tractors die de ranglijst van de Quote 500 bestormen. Of aan fame-seeking loverboys die de mythe handig exploiteren en de Cinderella’s laten dansen naar hun pijpen voor de poen.
Fabeltje van het ogenblik
De dames van de datingsites zoeken er nog altijd naar: de prins op het witte paard. Het lijkt de meest hardnekkige mythe in matingland. Bijna net zo hardnekkig als het sprookje dat er van uitgaat dat mannen bij het zien van een naaktfoto van iemand van de andere sekse allereerst naar de tieten en de kut loeren en pas daarna de vrouw zelve in de ogen blikken. Diezelfde ranzige mythe gaat ook uit van de veronderstelling dat vrouwen bij het zien van een naaktfoto van iemand van de andere sekse eerst devoot naar de oprechte oogopslag kijken, dan een hele tijd niks en dan misschien een sluikse knipoog naar de genitaliën.
De hoer Madonna
Jawel, dat had je dus gedacht. Het blijkt na uitvoerig testen [1] precies omgekeerd te zijn. Vrouwen checken eerst de geslachtsdelen en mannen checken eerst de ogen. Tenminste wanneer de test zo uitgevoerd wordt dat liegen onmogelijk is. Want vrouwen liegen over hun instinctieve impulsen [2] en hebben er dus sedert mensenheugenis alle belang bij dat de culturele mythe in zijn oervorm: ‘de man die op vlees uit is en de vrouw die naar het karakter kijkt’, dat die mythe in stand wordt gehouden. Nu zal elke doorgewinterde hardcore feministe onmiddellijk opstaan en roepen dat vrouwen geleerd hebben over hun lusten te liegen omdat mannen hen eeuwenlang onderdrukt hebben en er óf hoeren óf gezeglijke moedertjes van hebben gemaakt. Toch lijken de onwillekeurige oogbewegingen van beide seksen eerder een veel meer voor de hand liggende verklaring te hebben in onze evolutionaire komaf. Ook daar is onderzoek naar gedaan. Door evolutiebiologen. Vrouwen zouden genoodzaakt geweest zijn een snelle, maar afgewogen genetische selectie te maken voordat de paring het genenmateriaal van de man zou voegen bij het hare. Mannen daarentegen hadden meer belang bij het in luttele seconden afvinken van de ‘zorgbekwaamheid’ van de aanstaande moeders van hun kinderen. Beide lange termijndoelen lijken de oogbewegingen te verklaren die diep in ons geworteld zijn gebleven en lust heeft daar maar heel zijdelings mee te maken. Lust en de finetuning van al onze zintuiglijke genoegens kwam pas veel later. Toen we ‘beschaafd’ werden.
[1] Oogbewegingen Amerikaanse psychologen van Emory University en Indiana University deden dit ‘eye-tracking’-onderzoek. Daarin werden de oogbewegingen gevolgd van mannen en vrouwen die keken naar plaatjes van heteroseksuele orale seks of geslachtsgemeenschap. De vrouwen keken sneller, langer en met een grotere accuratesse naar de geslachtsdelen in beeld dan de mannen. Die hadden juist meer oog voor gezichten, vooral dat van de vrouw, zo rapporteren de onderzoekers in het tijdschrift Hormones and Behavior.
[2] Liegen om bestwil (Bron: ABC.net, ThisisLondon/ZQCentral.com 2003) Terwijl mannen graag opscheppen over hun prestaties in bed, zijn vrouwen juist opzettelijk veel te bescheiden over hun seksleven. Ze liegen er over. In werkelijkheid hebben vrouwen gemiddeld echter net zo'n lange waslijst met bedpartners als mannen. Vanaf de jaren zestig worden er polls gehouden over het seksleven van mannen en vrouwen. Voor een onderzoek van het Journal of Sex Research werden 96 mannen en 105 vrouwen ondervraagd. Tijdens het onderzoek kregen sommige mannen en vrouwen te horen dat hun antwoorden anoniem zouden blijven, anderen werd verteld dat de antwoorden werden getest aan de hand van leugendetectors. Uit het onderzoek (en uit andere polls) kwam naar voren dat vrouwen hun liefdesleven romantischer afschilderen dan het in werkelijkheid is. Niet alleen liegen vrouwen over het aantal partners waarmee ze het bed delen, ook voegen ze wat jaartjes toe aan de leeftijd waarop ze worden ontmaagd en zijn ze onwaarachtig over masturbatie en het kijken naar pornografie. ‘Seks met jezelf’ zouden ze niet interessant vinden. Wanneer de onderzochte vrouwen echter te horen kregen dat hun antwoorden aan de hand van leugendetectors werden getoetst, bleken ze opeens een stuk eerlijker en openhartiger. Vrouwen liegen over het aantal sekspartners omdat ze nog altijd bang zijn om voor ‘hoer’ te worden uitgemaakt. Dat gevoel is zo sterk, meldden de onderzochte vrouwen, dat ze nog steeds niet eerlijk durven uit te komen voor hun seksgedrag.
Meer, meer
De constatering op zichzelf vraagt om nadere uitleg. Hoezo zijn vrouwen onwaarachtig over hun seksleven? Wie denk ik wel dat ik ben dat ik een hele gender zomaar even genitaal mag knippen en scheren? De ‘onwaarachtigheid’ (zeg maar Eva’s aandeel in de erfzonde uit het paradijs) ligt natuurlijk besloten in de mogelijkheid dat vrouwen een orgasme kunnen veinzen. Wel eens man zien faken? Vier van de tien vrouwen speelt dat spelletje tegenwoordig nog altijd. Twintig jaar geleden was dat aantal veinzende vrouwen nog vele malen groter, maar daarbij dient opgemerkt te worden dat ruim veertig jaar geleden het hele bestaan van een vrouwelijk orgasme voor de meeste vrouwen (en vrijwel alle mannen) totaal onbekend was. Er is dus veel gebeurd sinds het eerste McKinsey rapport en vrouwen zijn in snel tempo vertrouwd geraakt met een nieuw ontdekte seksualiteit. Toch blijft dus zelfs vandaag 39% een orgasme veinzen. Waarom vraag je je af. Ook daar zijn verschillende hypothesen over onderzocht. Het lijkt dat veinzen de vrouwen de mogelijkheid geeft te blijven denken dat ze geweldige minnaressen zijn. Dus net doen alsof de seks geweldig is, maakt dat je van jezelf kunt denken dat je goed vrijt? Het is een dubbele onwaarachtigheid als je het mij vraagt. Verder is het ook zo dat vrouwen veinzen zodat het hele gedoe maar in een wipje is afgelopen. Dat is de categorie die het geen biet interesseert of ze een goede minnares zijn of niet, maar die de daad vooral beschouwt als een verplicht nummer dat kan worden afgeraffeld. Een kleine groep die veinst, geeft aan dat ze door te faken hun partner het gevoel willen geven dat hij een geweldige minnaar is. Ze willen hem althans niet uit de droom helpen. Ze doen het deels uit consideratie voor de sneue man zelf, maar voor een ander deel ook uit eigenbelang: een echtgenoot die weet dat zijn vrouw weet dat hij er in bed maar bar weinig van bakt, is niet te genieten in de dagelijkse omgang.
Als een meisje nee zegt
De onwaarachtigheid van de motieven van fakende vrouwen is opvallend. Één kluwen van redenen achter redenen en verborgen motieven. Daar komt nog iets bij. De campagne uit de jaren tachtig van de vorige eeuw: ‘Als een meisje nee zegt, dan bedoelt ze ook nee!’ was ergens voor nodig. Ik zeg dat niet snel van Postbus 51 geleuter, maar in dit geval is het correct. Naast het feit dat mannen door de bank genomen nog steeds egocentrische ongevoelige horken zijn met endocriene jeuk die ze niet anders lijken te kunnen articuleren dan met de oerkreet, waren er blijkbaar ook meisjes die als ze ‘nee’ zeiden ‘ja’ bedoelden. De types die speelden dat ze ‘hard to get’ waren in plaats van de types die ‘zu haben’ waren. Er was in elk geval sprake van een schemergebied, een niemandsland waarin de vrouwen ‘onleesbaar’ leken. Het spel van aantrekken en afstoten in plaats van aftrekken en aanstoten. De plagerige fleurt, het pruilmondje op de zedige kuisheidgordel, het Lolita-toontje, de smachtende blik die slechts wilde ‘knuffelen’. Kennelijk is de onduidelijkheid, de onwaarachtigheid, het niet zeggen wat je bedoelt een deel van de verleidingsriten, het arsenaal van vrouwen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
